Η Μελίντα καταλαβαίνει από το ξεκίνημα της Α’ λυκείου ότι, στην πραγματικότητα, κανένας δε θέλει να ακούσει τι έχεις να πεις. Από τότε που διέλυσε ένα αποχαιρετιστήριο εφηβικό πάρτι καλώντας την αστυνομία, ζει χωρίς φίλους στο περιθώριο της σχολικής πραγματικότητας. Καθώς περνά ο καιρός, απομονώνεται όλο και περισσότερο, μέχρι που σχεδόν παύει να μιλάει. Μόνο στο μάθημα των Καλλιτεχνικών βρίσκει παρηγοριά και μια διέξοδο από τις σκέψεις που την πνίγουν.

Τελικά, μέσα από τη διαδικασία της δημιουργίας και την κατασκευή ενός έργου τέχνης, θα καταφέρει να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια και να αντιμετωπίσει αυτό που της συνέβη στο πάρτι. Γιατί όσο κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να διαγράψει το γεγονός ότι έπεσε θύμα βιασμού. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν ο θύτης πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με εκείνη και ρίχνει την απειλητική σκιά του σε κάθε της βήμα;

Με τρυφερότητα αλλά και ειρωνική διάθεση, η Μελίντα γίνεται η φωνή των περιθωριοποιημένων εφήβων σε όλο τον κόσμο και αποδεικνύει ότι, αν παλέψεις, θα βρεις τη δύναμη μέσα σου για να σπάσεις τη σιωπή.